Heel zachtjes hoor ik hallo.
Vrijdag werd ik gebeld door het ziekenhuis.
Er is een jong stel die ouders gaan worden van een stil kindje.
Ben ik bereid om hen te begeleiden met een wateropbaring van het 20 weken jonge stille kindje?
Het zijn Poolse mensen en spreken geen Nederlands.
Zelf ben ik ook even sprakeloos.
Ik zeg toe aan het ziekenhuis te willen assisteren bij het toepassen van de watermethode.
Ik hoor niets meer……… Jammer denk ik misschien had ik hen kunnen helpen met het verwelkomen van hun stille kindje.
Zaterdagavond laat gaat mijn telefoon en heel zachtjes hoor ik:
hello can you help us with the baby? We want to take our baby home and maybe you want to help us to put the baby into water.
We have nothing.
Ik ga naar hen toe met een bakje, een dekentje, bloemetjes en een hartje van keramiek en vilt.
Het huis zit vol met verdrietige familieleden die overgekomen zijn uit Polen om de ouders te steunen.
Niemand spreekt Nederlands en de ouders spreken een beetje Engels.
De ouders hebben samen hun zoontje in het water gelegd en direct begint hij lichter te kleuren.
Wanneer ik zeg dat ik het een mooi jongetje vind zijn beide ouders het met mij eens en laten ze het verdriet toe.
Ik leg ze uit dat door deze methode toe te passen ze herinneringen met hun kindje kunnen maken en hem kunnen verwelkomen.
Beide ouders willen hun zoontje niet in de koelkast zetten en we bouwen samen een soort koeling en verversen het water met kraanwater dat gekoeld is in de koelkast.
Een dag later app ik de ouders of ik nog een keer langs mag komen om te kijken hoe het met hen en hun zoontje gaat.
Ze geven aan zich vereerd te voelen met mijn bezoek.
Hun zoontje is nog steeds mooi en de tafel waar hij op staat in de huiskamer is mooi gemaakt met een kruisje en een kaars.
Ook staan alle dingetjes die ik heb meegegeven op de tafel.
Hun andere zoontje van drie jaar speelt om het waterbakje heen.
De ouders hebben hem vertelt wat er is gebeurd maar hij is te jong om daar direct op te reageren.
Wel heeft hij het over een ster en de tranen van moeder.
Ik heb bellenblaas voor hem meegenomen zodat hij op de dag van de crematie van zijn broertje ook iets kan doen om afscheid te nemen.
Houten sterren en hartjes geef ik aan de ouders en familie zodat ze een boodschap mee kunnen geven.
Lastig vinden ze het om echt afscheid te moeten nemen van hun zoontje straks in het crematorium.
Ik kan alleen maar beamen dat het heel moeilijk gaat worden maar dat ze wel de afgelopen dagen hebben om op terug te kijken.
Ik zeg dat ik vind dat ze heel goed voor hun kindje hebben gezorgd.
Woensdag was de crematie, de dag van echt afscheid nemen.