Euthanasie en helemaal alleen

Een tijdje geleden werd ik gebeld door een humanistisch geestelijk verzorger.

Ze was op dat moment bij E. en die wilde graag haar uitvaart met mij bespreken.

Ik ben naar haar toegegaan en voelde direct een klik met deze eenzame vrouw die al zoveel verloren had in dit leven.

Zij had al een ernstige vorm van COPD, maar wat ze heel erg vond was dat haar was verteld dat ze nu ook nog haar gezichtsvermogen zou gaan verliezen.

E. zei tegen mij dat ze zou gaan kiezen voor euthanasie maar dat liever niet deed. Ik schrok en dacht: ben ik wel met het juiste gesprek bezig en het liet mij maar niet los.

Ik heb opnieuw een afspraak gemaakt met haar en heb alle vragen gesteld die door mijn hoofd gingen. Uiteindelijk werd mij duidelijk dat E. wel dood wilde maar er niet zelf voor wilde kiezen. “Waarom krijg ik niet gewoon een hartaanval” zei ze. “Ik wil wel dood maar vind het moeilijk om zelf die keus te moeten maken”.

Voor mij was duidelijk dat het overlijden nog niet aanstaande was, maar mevrouw wilde persé alles al betaald en geregeld hebben. Dat doe ik normaal gesproken niet. E. overtuigde mij door aan te geven dat het haar rust gaf om het op deze manier te doen.

Afgelopen vrijdag werd ik gebeld door haar huisarts, de euthanasie zou volgende week donderdag plaatsvinden, hij gaf aan dat het kringetje om E. heen klein is en vroeg “klopt het dat u na het overlijden de crematie gaat regelen.” Ja zei ik alles is geregeld zoals E. dat wenst. Ik sprak uit dat ik een speciaal gevoel had voor E.  in verband met haar eerlijkheid en eenzaamheid. De huisarts gaf aan ook daarom zeker te willen weten of alles goed geregeld was.

Maandag belde E. mij en vertelde mij letterlijk dat zij later die week “de dood had besteld”.

Iets in haar stem en manier van spreken hield mij bezig de dagen erna. Vanmorgen besprak ik met mijn man dat ik zo bang ben dat mevrouw helemaal alleen is tijdens de euthanasie. Maar ik ben uitvaartbegeleider ik ben alleen een gids na overlijden. Haar zoon zal er toch wel zijn, of de buurvrouw waar nog contact mee is. En misschien wil ze juist wel alleen zijn.

Hij zei:” bel gewoon en vraag het haar”.

Dat heb ik net, op de door haar gekozen dag gedaan en E. blijkt inderdaad alleen te zijn.

Ik zei:” is dat ook wat je wil?”en het antwoord was “nee”.

Ik zei toen “vind je het fijn als ik bij je ben?” Het was even stil en toen zei ze :”ja, wil je dat voor mij doen?”.

“Ja” zei ik en ik kom meteen naar je toe”.

Het was confronterend om erbij te zijn en toch….. toch past het bij de mens die ik ben. Dat betekent in dit geval ook op je intuïtie durven afgaan. Ik heb het met liefde voor E. gedaan en Ik heb goed voor haar gezorgd zoals ik beloofd had.

Liefs

Marianne