Het begeleiden van kinderen na overlijden en tijdens de uitvaart vereist een iets andere manier van werken dan het begeleiden van volwassen nabestaanden.
Zelf heb ik 2 eigen en 3 bonuskinderen grootgebracht, en jarenlang bij de Raad voor de Kinderbescherming gewerkt. De kennis die ik daarmee heb vergaard over omgaan met kinderen, helpt me bij mijn dagelijkse werkzaamheden. Maar omdat ik het belangrijk vind steeds opnieuw te kijken naar mezelf en open te staan voor nieuwe of andere manieren van begeleiden ben ik de training ‘Kindertranen’ gaan volgen van de Uitvaartkrachten Academie:https://uitvaartkrachten.nl/profiel/marianne-van-bennekom-2/
In deze training kwam alles rondom het onderwerp aan bod. Van het biologische aspect ‘hoe de hersenen werken, tot het psychologische aspect. Ook werd er heel praktische tips gedeeld.
Ik blijf versteld staan hoe moeilijk het is voor ouders of familie om de dood of aankomende dood is te bespreken met kinderen. In de training kwam dit ook duidelijk naar voren.
Kinderen hebben een heel andere belevingswereld en voor ons uitvaartbegeleiders moeten we even pas op de plaats maken en nadenken over de woordkeus die we gaan gebruiken.
Zo las ik een artikel van een zeer gerenommeerd schrijfster waarin ze beschrijft dat een jonge moeder palliatieve sedatie krijgt, in haar artikel noemt ze dit medicatie. Kinderen kunnen na zo’n uitspraak bang worden om medicatie te nemen want daarvan ga je immers dood. Daarom spreek ik altijd over een ‘middel’. En wat is dood eigenlijk? Want als ik speel met vriendjes schieten we ook wel eens iemand ‘dood’, maar die wordt na een tijdje weer levend.
In het eerste contact stel ik mij voor en vraag ik aan het kind of die weet waarom ik er ben en wat ik kom doen. Zo hoor ik wat het kind weet en welke gedachten er zijn. Hierna kan ik bijsturen en betrekken bij de uitvaart. Ik ben eerlijk naar kinderen en neem de vragen serieus op elke leeftijd. Kinderen vinden het fijn om mee te mogen helpen.
Dat kan altijd en op verschillende manieren. Er is zoveel wat kinderen kunnen doen.
Laatst heb ik een familie begeleid, waarbij oma overleed. Er waren 3 kleinkinderen van 7, 5 en 3 jaar. De oudste van 7 jaar was bang voor de uitvaartkist, want hij had een traumatisch ervaring opgedaan bij het overlijden van opa en het verdwijnen van de kist. Duidelijkheid bieden en het gesprek aangaan is dan nodig. Na een kwartiertje komt hij naar mij toe en zegt “Zeg Marianne, we hebben eens overlegd met elkaar en vinden de kist van oma heel netjes en schoon maar zo saaaaai. Kunnen we daar wat aan doen?” De hele middag hebben de kleinkinderen getekend, geverfd, geplakt en vragen gesteld. Toen was het goed.
Dan ben ik zo trots op ze, lekker ongedwongen een prachtige persoonlijke kist gemaakt.
Dat is toepassen van kennis: een stukje van mezelf en een stukje van de training.
